بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله
به اینجا رسیدیم که هر کسی به اصل دین بصیرت نداشته باشد در آخر از شقی ترین افراد خواهد شد.او نه تنها قساوت قلب خواهد گرفت بلکه خسران هم خواهد کرد،چون نه تنها سود نکرد بلکه سرمایه ای هم که داشت هچون خاکستری در باد از دست داد.اما بحث آسیب شناسی این موضوع که چرا حتی افراد با ایمان هم دارای لغزلش های بزرگ می شوند.اساس ترین موضوعی که در این رابطه مطرح می شود بحث حب دنیا ست.حب دنیا فقط حب مال و ثروت نیست،به طور مثال حب قدرت ،حب فرزند و همسر و پدر و مادر و حتی حب خویشتن در حدی که دستورات خداوند رو نادیده گرفته بشه و امثالهم حب دنیا محسوب می شوند.گاهی اوقات حب یک شی یا یک منطقه باعث انحراف کلی از دین میشود.
ما می بینیم که خداوند کریم کسانی را دوست دارد که تجارت دنیا و سود و ضرر دنیا آنها را فریفته خود نمی کند و غرق در تجارت و خوردن و آشامیدن نمی شوند.اما چه می شود که حب دنیا جای حب دین و خداوند را می گیرد.در اینجا به این سخن خداوند تبارک و تعالی توجه می کنیم که هر کسی از ذکر خداوند و یاد او غافل شود و رخ بتابد شیطان همنشین او می شود. به هر مقدار که از خداوند غافل شویم به همان مقدار. حال اگر این غفلت را کم نکنیم و یا جلویش را نگیریم کم کم ریشه دوانیده و باعث میشود چون علف هرز تمام وجود را بگیرد تا جایی که ممکن است فردی که دار این ستم به نفس شده، منکر تمام حقایق دینی خلقت و حتی خداوند شود.افرادی که در صحرای کربلا حاضر شدند افراد بی دین و مرتدی نبودند نماز می خواندند احکام را انجام می دادند اما ریشه های حب دنیا و غفلت تمام وجود شان را فراگرفته بود مانند اینکه فردی در دل آتش باشد و شعله ها و دود جلوی چشمانش را پوشانده باشد و نتواند تا دو قدمی خود را ببینند. حب دنیا مانند هاله ای دور روح را فرامی گیرد و انسان فقط چیزی را می بیند که درون هاله است و درون هاله جز خود انسان چیزی نیست.فقط دوست داشتنی های انسان اجازه ورود از هاله را دارند حتی احکام شرع،هر کدادم به سود شخص باشد انجام خواهد داد.این می شود ماه عسل حب دنیا که نفس اماره همچون سواری چالاک و با تجربه و فرد همچون مرکبی اهلی به سمت پست ترین جایگاه های انسانی که حتی از حیوان هم پست تر هست با شتاب روز افزون در حرکت خواهند بود.نتیجه این می شود که فرد هر گونه کار حرامی را برای خود مباح می پندارد چه کشتن ولی خدا ،چه جدا کردن سر از بدن او ،چه بازی با حیوان، چه زنا و لواط و هزاران گناه بدتر از این گناهان.
امام حسین علیه السلام با تمام داشته های خود از اموال گرفته تا همسر ، فرزند ، برادر ،خواهر ، قوم وخویش را برای زنده نگه داشتن اسلام و جلو گیری از نابودی احکام و تمام کرامات انسانی قیام کردند.این حرکت امام حسین علیه السلام کاملا مطابق با آن چیزی بود که احکام دین بیان می کند،دستورات خداوند افضل است بر تمام هستی یک فرد،وقتی به این اعتقاد برسیم طعم بندگی بسیار شیرین خواهد بود. ای منتظران مهدی عجل الله به هوش باشید منتظران حسین علیه السلام او را کشتند
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
این شعر تقدیم به ...
شباهنگام صدای سکوت مرا می کشد به سوی اودو رکعت نماز عشق،چه خوش باشد سفر به کوی او
مرا هر لحظه می کُشد ،شوق وصال به موی او
فرقت چو شکران تلخ،شهد امیدم لقای روی او
دانم غم انتظار هلاک می کند آخر مرا،چه باک جانم فدای خم ابروی او
گویند که آرزومندی عیب مباد،آرزومندم دل غلام آرزوی او
شاعر:علمدار صبح عدالت
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله
به اینجا رسیدیم که امام حسین (علیه السلام) و تفکرشان در بین امت جدشان مهجور و غریب بود به طوری که حتی به ایشان تهمت خروج از دین و ارتداد زده شد.(اگر برای اول بار این پست را می خوانید پیشنهاد می کنم قسمت اول پست سحت نفس الی قائم العدل(منتظران مهی عجل الله فی فرجه به هوش) را مطالعه کنید.)اما این افکار از کجا پدیدار شد.اکثر افرادی که در کربلا حاضر شدند با اباعبدالله (به ابی انت و امی و روحی فداک) بجنگند در جنگهای صدر اسلام در لشکر اسلام بودند چه شد که یکدفعه اینقدر گمراه شدند.مگر نمی دانستند حسین(علیه السلام) سبط رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلم) است؟مگر در جنگ ها کنار هم نبودند؟مگر شمر در یکی از جنگها در لشگر اسلام شدیدا جراحت بر نداشت؟چه شد؟آیا همه اش به خاطر پول بود؟
در دنیای امروز هم می بینیم که افرادی سر سپرده می آیند و عملیات های انتحاری انجام می دهند .مانند همین وهابی ها که سالانه کلی شیعه شهید می کنند.آیا همه اینها برای پول این کار هارا می کنند؟!نه چه کسی حاضر هست به خاطر پول تکه تکه بشود حتی افراد حریص و آزمندم اینطوری به سمت پول می روند.پس چه چیزی آنها را به این راه می کشاند؟جز باور و اعتقاد چه چیزی هست؟فعلا با درست و غلط بودن اعتقاد کاری مداریم همه می دانیم که کارشان چه گناه عظیمی دارد و اصلا این گونه انحرافات در دین است که باعث
جنگ و نزاع داخلی بین امت اسلام میشود اما تحیلیل وهابیت و بهاییت بماند برای وقتی دیگر بحث اصلی ما بصیرت و اندیشه است.
امت زمان امام حسین (علیه السلام) بصیرت نداشتند.بصیرت در دین به چه معناست؟آیا بصیرت به این معناست که فقط احکام الهی را کورکورانه انجام بدیم؟به دستورات و احکام دین بدون تعقل و اندیشه عمل کنیم؟در صورتی که فهم کلام الهی جز با عقل امکان پذیر نمی باشد.صرف اینکه پدران ما مسلمان بودند کافی هست تا ما هم مسلمان باشیم؟یا اینکه در آیات و روایات فکر کنیم و سعی کنیم درک درستی از مسائل دین داشته باشیم هر چیزی پوسته ای دارد اما محتویات مهم تر است پوسته است.پوسته خشک می شود و از بین
می رود و پوستی جدید جای قبلی را می گیرد اما محتویات همیشه ثابت است پوسته بدون محتوا معنا ندارد.
بله حقیقت این است که امت اسلامی در زمان ثار الله (علیه السلام) پوسته دین را مبنا و اصل قرار داده بودند و به محتوا توجهی نداشتند.
همین اصل با همکاری حرص و طمع دنیا دشمن خطرناکی شد چون گرگ گرسنه به عقاید و باورهایشان حمله ور شد و تمام انسانیت و روح
ایشان را از هم درید.و گرنه بستن آب، کشتن 6 ماهه، قطعه قطعه کردن اجساد شهدا و تازاندن اسب ها از روی بدن ها و جدا کردن سرها
حاکی از این مسئله است.هر کسی به اصل دین بصیرت نداشته باشد در آخر از شقی ترین افراد خواهد شد.او نه تنها قساوت قلب خواهد گرفت بلکه خسران هم خواهد کرد،چون نه تنها سود نکرد بلکه سرمایه ای هم که داشت هچون خاکستری در باد از دست داد.ای منتظران مهدی عجل الله به هوش باشید منتظران حسین علیه السلام او را کشتند.
دسته: کربلا، اخلاص، منتظر، عزاداران، مداحی، حاج صادق آهنگران، حسین (علیه السلام)، بخاری، اباالفضل (علیه السلام)
تاریخ: دوشنبه 88/10/21
ساعت: 12:16 صبح 
بسم رب الحسین
اولین سالی بود تو عمرم که محرم افتاد توی عید.قبل از اینکه محرم بیاد همه یک احساسی چطور بگم دلخوری داشتند.همه همه که نه یک تعدادی از افراد دورو برم.البته نه دلخوری شاید حالت ناراحتی که امسال دیگه عیدی در کار نیست.خود به خود به ما هم القا میشد.تا اینکه عید شد و من حال وهوای دیگه ای داشتم اصلا حواسم به عید نبود.پسر دایم هم تو حال وهوای من بود .ما تفاوت سنیمان فقط یک سال و
چند ماهه اما اغلب با هم بودیم.حتی تا دوره دبیرستان هم تو یک مدرسه بودیم،بگذریم ما دوتا عاشق زنجیر زنی بودیم.یادم میاد هوا سرد بود اما این گرمای بخاری نبود که مارا دلگرم کرده بود بلکه عشق حسین (علیه السلام) بود.تو منطقه ما زمستان های سخت و طولانی هست اما ما شور حرارت داشتیم.اصلا کاری نداشتیم که عید هست نیست ما فقط مشغول تمرین زنجیر زنی بودیم اون هم به حالت سه ضرب.اون وقت ها تازه این شعر کربلا منتظر ماست بیا تا برویم حاج صادق آهنگران گل کرده بود و ماشدید به این مداحی عشق می ورزیدیم هر موقع تلویزیون این مداحی را می گذاشت زنجیرهامان را که با یک سربند یا حسین (علیه السلام) و یا ،یا اباالفضل (علیه السلام)
تزیین شده بود بر می داشتیم و شروع می کردیم به زنجیر زدن.در خانواده ما رسم بر این است که عید ها مع می شویم خانه بابا بزرگمان
و اونجا از کنار هم بودن و خوردن ناهار و شام لذت می بریم به قول معروف صله ارحام انجام می دیم.دم دم های عاشورا بود که یکی از اقوام
از داخل روزنامه شعر مداحی کربلا منتظر ماست بیا تا برویم پیدا کرد و ما هم که داشتیم ذوق مرگ می شدیم قسمت شعر را جدا کردیم و همینطور یکسره یا من مداحی می کردم یا پسر دایم زنجیر می زدیم.این پیوند قلبی ما خیلی جالب بود اما جالب تر از این ها این بود که روز عاشورا با اون همه شور و ذوقمان برای زنجیر زدن کنار هم ،هر کدام رفتیم یک هیئت جداگانه اونجا گفتیم که آقا مارا هم جزو عزاداران و خادم به کرم خود قبول بفرما هر چند ما لایق وصل شما نیستیم.هر موقع یاد اون موقع می افتم با وجودی که سال ها می گذرد اما قبطه می خورم به اون همه اخلاص ، پاکی و اعتقاد محکمی که داشتیم و این همه ناخالصی تو وجودمان نبود.
بسم الله الرحمن الرحیم
خدا از امام حسین علیه السلام مظلوم تره ..اینو از یه بنده خدایی شنیدم...
راست می گفت محرم میشه همه یک دست میشیم البته یکدسته یکدستم که نه...اما یه قالب کلی می گیریم...همه اسم ثارلله میاریم..اما یک ذره یک ذره هم شاید یه اپسیلون یاد خدا هم نیفتیم...همش می گیم حسین علیه اسلام مظلوم بود گریه می کنیم..کلک می زنیم دیگه امام حسین علیه السلام هم برا حاجتامون می خوایم مگه نه اینکه امام حسین علیه السلام برای خدا شهید شد...اونوقت ما اصل رها کردیم...خیلی کارامونم جالبه...مثلا با نامحرم می ریم جلسه عزاداری امام حسین علیه السلام...این کارا منو یاد یه چیزی می ندازه شمر لعنت الله وقتی سر مبارک امام حسین علیه السلام رو برید اومد گفت بیایید بیایید این سرو بگیرید الان نمازم قضا می شه!!!!
حالا به کارامون نگاه کنیم...
بذارید یه چیزو بگم...ما اعتقاد داریم که باید با بصیرت رفتار کنیم و اعمالمون رفتارمون حرکاتمون برداشت هامون از وقایع و اصول دینی و فرهنگ اسلام همه اینها باید براساس بصیرت باشه اما بصیرت خودش نمیاد سراغت که باید بری دنبالش ...ما می خواهیم کارمونو راحت انام بدیم همه چیزم بر طبق خواسته ما باشه زندگیمونم همیشه خوبو خوش و خرم باشه سختی نبینیم گناهم نکنیم ییهویی هم بصیرت داشته باشیم و اصلا هم به خودمون سختی ندیم...
اولا اینکه خلق انسان فی کبد هیچوقت نمی تونی در آسایش باشی چون اصلا برای آسایش آفریده نشدی...اومدی تا هر لحظه بکوشی به اهداف برسی...بعدم بدون زحمت هی یزی بدست نمیاد تازه اگه از راه های حرام هم بدست بیاریم چیزی که زود بیاد زودم میره...تازه انسان تا موقعی که برای یزی زجر نکشه قدرشو نمی دونه...حالا بعد از اینها که به بصیرت رسیدیم الحمدالله باید عمل کنیم...یه عده تو عاشورا داشتند بر مصائب اهل البیت علیهما السلام گریه می کردند بعدا ازشون پرسیده شد چرا گریه می کنید گفتند برای مصائب اهل البیت علیهما السلام گریه می کنیم گفتند چرا جلو نمی روید کمک نمی کنید گفتند همین گریه کافیه...
هزاران بار ما خوندیدم که امام حسین علیه السلام تشنه آب نبود تشنه لبیک بود...اولا بذارید اینجا بگم که امام حسین علیه السلام هیچ احتیاجی به لبیک ما نداره...همیشه برداشت برعکس می کنیم...می گیم حسین علیه السلام تنها بود مظلوم مقام ایشان رو نا خواسته
ضعیف جلوه میدیم...امام ولی خداست...از جانب خدا بر همه چیزی ولایت داره...قل کن فیکون...پس هیچ احتیای به هیچکس جز خدا نداشته و نداره...اما این لبیک برای ماست...ماییم که احتیاج به لبیک گفتن داریم اگه نگیم و واقعا ایمان نداشته باشیم اهل گمراهان هستیم...مثل نماز خوندن مگه خداوند به نماز ما احتیاج داره؟ما احتیاج داریم..باور کنید تمام موجودات وقتی قادر نیستیم یک لحظه زندگی خودمون رو تضمین کنیم و برای هر لحظه محتاج خداییم دیگه این فکرا چیه که می کنیم خدا چه احتیاجی داره...
چرا امام حسین علیه السلام رو ضعیف جلوه میدیم امام حسین علیه السلام وقتی یک لاحول ولا قوه الا بالله می گفت لشکر از ترس پراکنده میشد...امام حسین علیه السلام مظلوم بود اما از این دید که ایشان رو طاغی ،خروج کرده و مرتد دین خطاب کردند...اصلا گفتند
حسین علیه السلام مسلمان نیست...ایشان در امت جدشان غریب بودند ،ایشان در میان امتی که برای راهنمایی و رساندن آنها به کمال انتخاب شده بودند مظلوم بودند...ایشان در تفکر همه مسلمانانی که راه ایشان حر کت ایشان و اعمال ایشان رو در تمامی اعصار و قرون
نشناختند غریب هستند...این درد گریبان گیر همه است...راه حسین علیه السلام رو نشناختیم از ضالین خواهیم بود فرقی نمی کند نماز شب بخوانیم اهل تهجد باشیم یا به اعمال فاسد بپردازیم یا ندبه خوان باشیم...ای منتظران مهدی عجل الله به هوش باشید منتظران حسین علیه السلام او را کشتند.
طرح علمیات : 
بگوشیم بگوشیم بفرمایید :