مواعظ حضرت سیّد الشّهداء در تحریض و تشویق بر کارهای پسندیده
و از جمله خطبه‌های آن حضرت است که علیّبن عیسی إربلی آورده است:
خَطَبَ الْحُسَیْنُ علیه‌السلام، فَقَالَ: أَیُّهَا النَّاسُ! نَافِسُوا فِی الْمَکَارِمِ، وَسَارِعُوا فِی الْمَغَانِمِ، وَلاَتَحْتَسِبُوا بِمَعْرُوفٍ لَمْ تَعْجَلُوا. وَاکْسِبُوا الْحَمْدَ بِالنُّجْحِ، وَلاَ تَکْتَسِبُوا بِالْمَطَلِ ذَمًّا؛ فَمَهْمَا یَکُنْ لاِحَدٍ عِنْدَ أَحَدٍ صَنِیعَه لَهُ رَأَی أَنَّهُ لاَ یَقُومُ بِشُکْرِهَا فَاللَهُ لَهُ بِمُکَافَأَتِهِ؛ فَإنَّهُ أَجْزَلُ عَطَآءً وَأَعْظَمُ أَجْرًا. [1]
وَاعْلَمُوا أَنَّ حَوَآئِجَ النَّاسِ إلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ اللَهِ عَلَیْکُمْ؛ فَلاَ تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُورَ نِقَمـًا. [2]
وَاعْلَمُوا أَنَّ الْمَعْرُوفَ مُکْسِبٌ حَمْدًا، وَمُعْقِبٌ أَجْرًا. فَلَوْ رَأَیْتُمُ الْمَعْرُوفَ رَجُلاً رَأَیْتُمُوهُ حَسَنـًا جَمِیلاً یَسُرُّ النَّاظِرِینَ؛ وَلَوْ رَأَیْتُمُ اللُؤْمَ رَأَیْتُمُوهُ سَمِجـًا مُشَوَّهـًا تَنَفَّرُ مِنْهُ الْقُلُوبُ، وَتَغُضُّ دُونَهُ الاْبْصَارُ.[3]
حسین علیه السّلام خطبه‌ای انشاء نموده و فرمود:
« ای مردم! در صفات حمیده بر یکدیگر افتخار کنید! و بر مکارم اخلاق مباهات نمائید! و در فراگیری از ثمرات با ارزش روحی و معنوی شتاب ورزید! کار نیکی را که در آن سرعت ندارید، به حساب نیاورید! با ظفر و پیروزی در به پایان رساندن کار، ستایش و تمجید برای خود بیافرینید! و با سستی و کندی کسب سرزنش و مذمّت نکنید! و بدانید که: در هر شرط و موقعیّتی که کسی به دیگری احسان نموده و چنین می‌پندارد که او به شکرش قیام نکرده و به سپاس برنخاسته است، خداوند خودش برای او جزا و پاداش است؛ چون بخشش خداوند فراوان‌تر و سرشارتر، و مزدش بزرگتر است.
و بدانید که حوائج مردم به شما از جمله نعمتهای خداوندی است بر شما؛ پس با این نیازمندیها با ملال و خستگی مواجه نشوید تا آن نعمتها به مکافات و انتقام تبدیل نشود.
و بدانید که کارهای خوب و پسندیده، ستایش و آفرین را در بر دارد، و اجر و پاداش نیک را به دنبال می‌کشد. و اگر شما خوبی و پسندیدگی را به صورتی مجسّم می‌دیدید، هر آینه آن را به صورت مردی زیبا و نیکوروی و جمیل المنظر می‌یافتید، که برای نظاره کنندگان بهجت‌بخش و مسرّت‌آمیز بود. و اگر شما زشتی و نکوهیدگی را به صورتی مجسّم می‌دیدید، هرآینه آن را به صورت مردی زشت و کریه‌المنظر می‌یافتید که دل‌ها از او می‌رمید، و در برابر آن چشم‌ها و نگاه‌ها به زیر می‌آمد.
ای مردم! کسی که بخشش کند سرور و بزرگ میشود؛ و کسی که بخل ورزد به پستی می‌گراید. و سخی‌ترین مردم آنکس است که ببخشد به کسی که در او امید تلافی و پاداش ندارد. و باگذشت‌ترین مردم کسی است که با وجود قدرت و توانائی عفو پیشه گیرد. و پیوند کننده‌ترین مردم کسی است که با افرادی که با او بریده‌اند بپیوندد.
تنه درختان و غیرها با وجود اتّکای آنها به ریشه‌های خود، به واسطه شاخه‌ها بالا می‌روند و رشد می‌کنند و بهره می‌دهند. پس هر کس برای رسانیدن خیری به برادرش شتاب ورزد؛ شاخه‌ای از درخت معنویّت آفریده؛ فردا که بر آن وارد میشود آن خیر را خواهد یافت.
[1] از کلمه وَاعْلَموا تا اینجا را از «کشف الغمّه» با عبارت فَتَحولَ نِقَمًا، و از «بحار الانوار» از «اعلام الدّین» دیلمی با عبارت فتَحوَّلَ إلی غَیْرَکُمْ، مرحوم نوری در «مستدرک» ج 2، ص 399، به شماره 1 در باب وجوب حسن جواب النّعم بالشّکر و أدآء الحقوق، از کتاب أمر به معروف نقل نموده است.
[2] از کلمه و اعْلَموا تا اینجا را در «مستدرک» ج 2، ص 394، به شماره 18 در باب استحباب معروف و کراهت ترک آن از کتاب أمر به معروف، حاجی نوری (قدّه) از «بحار الانوار» از «اعلام الدّین» دیلمی نقل کرده است با دو کلمه زیاده بر آن: اوّل اینکه پس از یَسُرُّ النّاظِرینَ، عبارت و یَفوقُ الْعالَمینَ را آورده است. دوّم اینکه پس از کلمه سَمِجًا، قَبیحًا را اضافه نموده است. (برای بازگشت به متن بر روی عدد پاورقی کلیک کنید.)
[3] «کشف الغمّه» طبع سنگی، ص 184
[4] در «بحار الانوار» طبع حروفی اسلامیّه ج 78، ص 126، از «جامع‌الاخبار» روایت کرده است؛ ولیکن در «جامع الاخبار» در فصل 89، در ص 152 طبع مصطفوی این روایت را از حضرت علیّبن الحسین علیهما السّلام روایت کرده است.
بسم الله الرحمن الرحیم
از کتاب «اعلام الدّین» روایتست که:
قَالَ علیه‌السلام: دِرَاسَه الْعِلْمِ لِقَاحُ الْمَعْرِفَه. وَ طُولُ التَّجَارِبِ زِیَادَه فِی الْعَقْلِ. وَالشَّرَفُ التَّقْوَی. وَالْقُنُوعُ رَاحَه الاْبْدَانِ. وَمَنْ أَحَبَّکَ نَهَاکَ؛ وَمَنْ أَبْغَضَکَ أَغْرَاکَ. [1]
«حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام چنین فرمود: تدریس و تدرّس علم، پیوند معرفت است، و درازای مدّت تجربه موجب زیادی عقل است. و شرف انسان تقوای اوست. و قناعت پیشگی، راحت بدن است. و کسیکه تو را دوست دارد از ناشایستگی تو را منع می‌کند؛ و کسیکه تو را دشمن دارد تو را بکار زشت ترغیب می‌نماید.»
و نیز از مواعظ آن حضرت است که:
وَ قَالَ علیه‌السلام: إیَّاکَ وَمَا تَعْتَذِرُ مِنْهُ؛ فَإنَّ الْمُؤْمِنَ لاَ یُسِی´ءُ وَلاَیَعْتَذِرُ، وَالْمُنَافِقُ کُلَّ یَوْمٍ یُسِی´ءُ وَیَعْتَذِرُ. [2]
«و حضرت فرمودند: بپرهیز از انجام کاری که موجب پوزش و عذرخواهی تو گردد؛ مؤمن کسی است که بدی نمی‌کند و عذرخواهی نیز نمی‌نماید، و امّا منافق کسی است که هر روز بدی می‌کند و سپس پوزش می‌طلبد.»
و نیز از مواعظ آن حضرت است که:
وَ قَالَ لاِبْنِهِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ:ای بُنَیَّ! إیَّاکَ وَظُلْمَ مَنْ لاَ یَجِدُ عَلَیْکَ نَاصِرًا إلاَّ اللَهَ جَلَّ وَعَزَّ. [3]
« و به فرزندش حضرت سجّاد، علیّ بن الحسین علیهما السّلام چنین پند می‌دهد: ای نور دیده من! بپرهیز از ستم بر کسیکه غیر از خداوند جلَّ و عزّ یار و یاوری ندارد.»
[1] این روایت را مجلسی در «بحار الانوار» ج 78 از طبع حروفی ص 128، از کتاب «اعلام الدّین» آورده است.
[2] «تحف العقول» ص 248؛ و «بحار الانوار» جلد 78، ص 120، از «تحف العقول»
[3] «تحف العقول» ص 246 از طبع حروفی؛ و «بحار الانوار» ج 78، ص 118 از طبع حروفی
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله
قبل از اینکه شروع کنم از شما خواهش می کنم که از مشکلی یا خطایی در حرف های بنده مشاهده کردید حتما به بنده حقیر گوشزد کنید.
خیلی وقت هست که ما می شنویم حسین علیه السلام تشنه آب نبود تشنه لبیک بود ؛مثلا از دوستان می شنویم یا برامون پیامک می فرستند یا از همین قبیل.
اینجا با توجه به علم بسیار بسیار ناچیز بنده باید به مسئله امامت و اصلا کلا نبوت و امامت تا حدی بپردازیم.ما معتقدیم که نبوت و امامت برای راهنمایی بشر است ؛یعنی ایشان مسئول هستند از جانب خدا راه راست را که به رضای و قرب الهی منتهی می شود به ما نشان دهند در واقع مارا سوق دهند برای هدفی که برایش خلق شده ایم.همانطور که می دانید رسل و ائمه علیها السلام واسطه فیض الهی هستند و همچنین به نظر بنده راه میان بر برای رسیدن به هدف اصلی خلقت.بسیار توجه کنیم که اگر رسل و امامان معصوم علیهما السلام نبودند چه می شد؟اولا اینکه ظلمت و تاریکی در سراسر دنیا فراگیر می شد کرامت انسانی کاملا از بین رفته و رذایل اخلاقی جایگاه ویژه ای پیدا می کرد سخن حق و صوابی نبود و کسی نمی توانست حق خود را از ظالم بگیرد اصلا عدلی نبود قانون جنگل کاملا پیاده می شد و آن هایی که زرومند بودند روز به روز قدرتمند تر میشدند و ثروت اندوزی می کردند انسان ها کاملا عزت نفس را از دست داده و برده هایی برای ظالمان می شدند کما اینکه ما از اول تاریخ مشاهده می کنیم.اما در این میان افرادی که به این مسئله هدف خلقت توجه می کنند و می خواهند دارای عزت نفس کرامات انسانی بشوند چه کنند؟آیا سن و سال به آنها اجازه خواهد داد که تمام راه ها را بروند تازه گمراه نشوند؛ پس از شکست های متوالی به خاطر نبود راهنما ناامید نشوند از توان جسمانی آن ها کاسته نشود و حتی پس از این همه مشقت و اهتمام به اطلاعات غلط دست پیدا نکنند؟ چه کسی تضمین می کند که بدون راهنما از داخل جنگلی عبور کنیم که نمی دانیم یک قدم آن طرف تر چه سرنوشتی در انتظار ما هست چه اتفاقاتی خواهد افتاد؟چه کسی تضمین می کند که راه را صحیح انتخاب کرده ایم؟از کجا معلوم میشود که راهی که تاکنون آمده ایم درست باشد؟
این ها نمونه های بسیار ناچیز و ظاهری در نبود رسل و ائمه علیهما السلام است ؛حال اینکه خداوند کریم پس عطای نعمت های بسیار برای بشر نعمت رسل و ائمه علیهما السلام را به ما عطا نموده تا این همه احتمالات و عواقب سخت و وحشتناک در نبود واسطه فیض الهی گریبان گیر ما نشود.خب در این جا ما به این مسئله می رسیم که ما به رسل و ائمه علیهما السلام احتیاج داریم یا آنها به ما؟آیا ما به راهنما احتیاج داریم راهنمایی که تمام راه های جنگل ،تمام اتفاقات پیش رو،تمام وسوسه ها برای رسیدن به راه های لذت بخش را می داند؟
شان امام و راهنما شان خانه خداست! آیا شما به طواف خانه خدا می روید یا خانه خدا به طواف ما می آید؟آیا این درست است که بگوییم
امام حسین علیه السلام و اصلا تمام رسل احتیاج به لبیک خلق داشتند؟البته این مسئله هم هست که اگر خلق نخواهند و لبیک نگویند رسل و ائمه علیهما السلام نمی توانند خلق را هدایت کنند پس اینجا لزوم و وجوب لبیک خلق پیدا میشود ؛ اما ما طوری جلوه می دهیم که انگار امام حسین علیه السلام مظلوم ، بی کس ، تنها ،نا امید منتظر بود تا ما بگوییم لبیک تا نجات یابد؟قبلا هم عرض کردم امام حسین علیه السلام ولی خداوند هستند یعنی قدرتمند ترین فرد ، با ایمان ترین، کامل ترین ، شجاع ترین ، پاک ترین ، عالم ترین و عادل ترین فرد در کل هستی هستند؛ حالا این فردی که این همه خصوصیت والا دارد و مهمترین چیز از جانب خداوند ولی کل موجودات هستی هستند چه بشر و چه غیر بشر نیازمند و محتاج لبیک ما هستند؟تا کمک کنیم قطعه قطعه نشود؟نه این راه حسین علیه السلام قطعه قطعه شدن برای او شیرین است زیرا حکم خدای خود را اجرا کرده و به بهترین شکل شور و اشتیاق رسیدن به معشوق را نشان می دهد راه بندگی را به بهترین شکل به پایان می برد ،ایشان با این کار خود حیات ابدی پیدا می کند حال چه احتیاجی است به اینکه ما لبیک بگوییم؟
مگر این است که لبیک ما برای خود ما است.اگر ما به ولی خدا لبیک نگوییم صدر صد تحقیقا و نقلا در تاریکی خواهیم بود و به بد سرنوشتی دچار خواهیم شد.شیاطین بر ما سلطه پیدا خواهند کرد و ما را به هر سمتی که دوست دارند همچون برده ای حلقه بگوش و زجنیر بر گردن خواهند کشید.امام حسین علیه السلام شیفته خلق بودند را گفتند کیسی که مرا یاری کند؟یاری امام زمان خود یعنی چه؟جز اینکه باعث سعادت خود فرد میشود جز اینکه سود به خود انسان می رسد؟
ما باید تشنه لبیک گفتن به ولی خدا باشیم اما کاهلی ما،حب دنیوی ما باعث شد تا امام حسین علیه السلام تشنه این باشد که ما به او لبیک بگوییم به والله قسم می خورم نه برای خودشان می خواست این لبیک را بلکه برای سعادت مندی ما تشنه بود و گرنه حسین علیه السلام شهید می شدند از قبل ها حتی زمان حضرت آدم علیه السلام خبر شهادت ایشان رسیده بود ایشان تشنه هدایت مردم بودند
تشنه این بودند که راه راست را به خلق نشان دهند تا دچار خسران و عذاب ابدی نشوند. وقتی همان راهنما که قرار است شما را از میان جنگل عبور دهد از تمام راه ها خبر دارد و می داند چه خواهد شد ؛ به هر دری می زند که شما راه اشتباهی را نروید وقتی می داند که راهی که ما انتخاب کردیم آخرش طعمه حیوانات درنده شدن است تمام تلاش خود را می گذارد تا ما آن راه را نرویم حتی جان خود را به خطر می اندازد تا مبادا سرنوشت شوم دامن گیر ما شود اما ما چه می کنیم؟باز به راه خود ادامه می دیم به سمت خطرات مرگبار حرکت می کنیم و اصلا اعتنایی به حرف های راهنما نمی کنیم در صورتی که رهنما تمام راه ها را بلد هست و خود می تواند به تنهایی ادامه دهد تا سالم از جنگل عبور کند و هیچ احتیاجی به ما ندارد اما باز هم مانع ما میشود که ما راه را اشتباهی برویم اینجاست که او را به جرم هدایت و راهنمایی عاشقانه قطعه قطعه می کنیم تابه هوس های شوم و لذاتی که فقط تله هست برای به دام انداختن ما برسیم.
همانطور که می دانید این مسئله فقط در مورد امام حسین علیه السلام صدق نمی کند بلکه شامل تمام رسل و ائمه علیهما السلام می شود.
خداوند راه را به ما نشان داده است ؛حال ما می خواهیم به سخنان گرانبهای رهنماگوش دهیم تا از جنگل به سلامت عبور کنیم یا طعمه لذیذی برای حیوانات درنده و خونخوار شویم!
اما غیبت امام زمان عجل الله فی فرجه هم به همین خاطر هست اینقدر ما بی لیاقتی کردیم اینقدر راهنما ها را به جرم هدایت خلق کشتیم تا اینکه نعمت راهنما را تاحدودی از دست دادیم ؛تا حدودی یعنی مثل خورشید پشت ابر از راهنما استفاده می کنیم اما ببنید چقدر لذت بخش هست خورشیدی که پشت ابر نیست و همه جا روشن هست!
در اینجا وظیفه ما این است که خودمان را آماده شنیدن حرف های رهنما کنیم اینقدر تذهیب نفس و تقوا پیشه کنیم تا حرف های راهنما را درک کنیم که وقتی مثلا راهنما به ما می گوید که شب در جنگل مثلا آتش زیاد روشن نکنید که باعث جلب توجه حیوانات وحشی بشم ما بگوییم نه ما می خواهیم گرم بشیم و غذاهای خوش مزه و بریان درست کنیم و بخوریم!
انشالله که بعد از این سعی کنیم بیشتر خودمون را آماده راهنما کنیم تا در ایمن ظلمت و گمراهی دنیا بیشتر از این گمراه نشیم.
و عجل الله فی فرجه صلوات.
دسته: هدایت، ائمه معصومین علیه السلام، امام حسین علیه السلام، تاریخ، خاندان اهل بیت علیهماالسلام، دنیوی، حب دنیا
تاریخ: دوشنبه 88/10/28
ساعت: 1:28 صبح 
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله
اگر پست های قبلی را مطالعه بفرمایید متوجه خواهید شد عوامل زیادی باعث شد که حاضران در کربلا و حتی اهالی کوفه و شام در کربلا حاضر شوند ، بر روی واسطه فیض الهی خود تیغ بکشند و خوب پاسخ اجری که رسول الله از امت خویش نخواستند به جز محبت و دوستی با اهلبیتش را بدهند.عواملی همچون آزمندی،آرزوهای دور و دراز دنیوی و ...در کل حب دنیا و گفتیم که همه این ها یک منشا دارد و آن هم اطاعت کورکورانه از دستورات احکام دین و توجه مفرط به پوسته و ظاهر دین که سبب شد تا گمراهی و ضلالت دنیوی و اخروی نصیب ایشان شود.
در راه عظیم و هدف سترگ هدایت خلق ، امام حسین علیه السلام و خاندان اهل بیت علیهماالسلام همچنین یارهای مستحکم چون کوه ایشان با هدیه جان خود نگذاشتند که تلاش های تمام رسل وائمه علیهماالسلام قبل از بین رود.توجه به این موضوع که امام حسین علیه السلام با فدا کردم جان خود بحول قوه الهی این راه الهی را استحکام بخشیدند و نگذاشتند انسان های فاسق این راه را نابود سازند و باز هم انسای بزرگ باعث شد تا آبروی انسانیت به خطر نیفتد هر چند افراد فاسق و نابکار در کل تاریخ کم نبودند که برای سود و نفع شخصی به خود ظلم کردند و قصد نابود کردن راه الهی را داشتند.
اهتمام امام حسین علیه السلام و تمام رسل و ائمه معصومین علیه السلام در کل تاریخ بیهوده عبس نبوده و حتی به زمان و یا قرون نزدیک هم منتهی نشده است این نمایانگر این مطلب مهم هست که زحمات ایشان روزی به بار خواهد نشست ؛ روزی که کفر ،نخوت و فسق نابود خواهد شد، شب تاریک و وحشتناک بی عدالتی و گناه سحر خواهد شد و صبح عدالت و اقامه عدل و مساوات فرا خواهد رسید.(انشالله)
در اینجا از خوانندگان محترم تشکر می کنم که پست هایی که بنده با علم ناچیز شخصی به رشته تحریر در آوردم با صبرو شکیبایی مطالعه کردند و انشالله خطاها و اشتباهات در پست های ارسالی را به این بنده حقیر گوش زد خواهند کرد.
در پایان این پست دعای زیر را تلاوت کنیم:
اللّهم ارنی الطلعه الرشیده و الغره الحمیده و الکحل ناظری بنظره منی الیه و عجل فرجه و سهل مخرجه و اوسع منهجه ...
اللّهم صلی علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم بحق انبیاء و ائمه الهدی و المعصومین علیهماالسلام
دسته: سمحت نفس، گمراهی و ضلالت، سطحی نگری، شهادت، نامه، حرکات امام علیه السلام، جوان،اموال و دارایی، نوجوان
تاریخ: چهارشنبه 88/10/23
ساعت: 4:23 عصر 
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله
اگر به پست های قبلی سمحت نفس الی القائم العدل دقت کنید به عوامل گمراهی و ضلالت چون سطحی نگری در دین و احکام همچنین عمل بدون بصیرت به احکام و دستورات الهی و حرکت فقط در پوسته دین پرداختیم و در ادامه به عامل مهمی رسیدیم تحت عنوان حب دنیا.توضیحات مختصری با توجه به علم ناچیز بنده به رشته تحریر در آمد.حال به قیام امام حسین علیه السلام بیشتر دقت می کنیم.بعد از مرگ معاویه لعنت الله افرادی چون مروان و و ولید ملعون برای گرفتن بیعت به نزد امام آمدند اما امام حاضر به بیعت نشدند. در این زمان حرکات استراتژیک امام و همچنین بیان حقایقی چون وارث نبوت بودن و از اهل البیت بودن و رو نمایی از رفتار واعمال فاسقی چون یزید لعنت الله بسیار موثر بود.امام حسین علیه السلام از شهادت خود با خبر بودند و همچنین همه ما بر این موضوع واقع هستیم که امام ولی خداست و ولی خداوند از هیچ یز ز معبود خود نمی هراسد.بعد از حرکت امام علیه السلام به مکه و نوشتن نامه های فراوان از طرف کوفیان و همچنین فرستادن پیک هاو فرستاده هایی از طرف امام حسین علیه السلام ایشان قصد عزیمت به کوفه را کردند.اما توجه کنیم که حرکات امام علیه السلام از نظر نظامی و سیاسی بسیار قابل توجه هستد.امام علیه السلام بعد از اینکه هزاران نامه برای ایشان فرستاده شدهیچگاه عجولانه تصمیم نگرفتند و به قول ما امروزی ها جو زده نشدند، بسیار با منطق و اندیشه عمل کردند که این می تواند برای تمام انسان ها یک روش باشد .اما اینجا یاد یک شعری از مداحی حاج محمود کریمی افتادم:
چرا این کاروان سوی مصیبت با زن و فرزند و پیر و خرد با این خیمه و خرگاه می آید...
چه چیز از این حرکت دستگیر ما میشود؟این کار امام حسین علیه السلام اتمام حجتی برای ما بود.که ای امت رسول الله به خاطر برادر ، خواهر، همسر،فرزند چه نوزاد باشد چه کودک چه نوجوان باشد چه جوان،اموال و دارایی مبادا از دستور خداوند سر باز بزنید.تمام اینها قیود دنیوی هستند.قیود همچون زنجیری فولادین بر گردن هر طرف که به خواهد و اراده کند انسان می کشد و جز اراده فولادین چیزی نمی تواند زنجیر را پاره کند.این عمل و حرکت امام حسین علیه السلام تنها منحصرا به جهاد برنمی گردد از ساده ترین امور همچون آب خوردن تا اموری چون مسئولیت های سنگین دولتی که با بیت المال سرو کار دارند را در بر می گیرند.مبادا به خاطر یک لحظه راحتی در دنیا عذاب ابدی را به جان ارزان بخریم.این راهم بگویم که منظور از یک لحظه ممکن است یک لحظه 100 سال طول بکشد اما یک روزی تمام می شود مانند کافران که از آنها در قیامت می ژرسند چقدر در دنیا بودید پاسخ می دهد لحظه ای یا کمتر از لحظه ای.به خودتان نگاه کنید ببنید چند سال از عمر شما می گذرد و این عمر چقدر سریع می گذرد.گناه لذت دارد اما لذت ترک گناه آز آن بیشتر است.ای منتظران مهدی عجل الله به هوش باشید منتظران حسین علیه السلام او را کشتند.
طرح علمیات : 
بگوشیم بگوشیم بفرمایید :